با هیستوگرام ها و کاربردهای فوق العاده آن ها در تصویر آشنا شوید

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ (Histogram)
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﻭ ﭘﺮﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﺭ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺩﻳﺠﻴﺘﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺰﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﻮﺭﺳﻨﺠﯽ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﺼﺮﯼ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﮐﺮﺩ، ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻋﮑﺎﺳﯽ، ﺍﺯ ﺛﺒﺖ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ ﻭ ﭼﺎﭖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﮑﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﻳﺘﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﺠﻴﺘﺎﻝ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﺑﺮﺍﻥ ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﻭﻳﺮﺍﻳﺶ، ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻭ ﭼﺎﭖ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ.

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ( Tone: میزان تیرگی و روشنی یا رنگ ) ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺭﻧﮕﯽ، ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺤﻮﺭ ﻋﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺤﻮﺭ ﺍﻓﻘﯽ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﻣﻘﺎﺩﻳﺮ ﺗﻮﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻮﺭ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﺳﺖ. ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﻮﺭ ﺍﻓﻘﯽ ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﻭ ﺭﻧﮓ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﺭﻧﮕﯽ ﻳﺎ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﻭﯼ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﺧﺎﺹ، ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻟﺬﺍ، ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻢ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺻﻔﺮ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ، ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺯﻳﺮ، ﺑﺎ ﻓﺮﺽ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﻫﺎﺳﺖ، ﮐﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﻭﯼ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﺪﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﯽ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺻﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮﻥ ﺧﺎﺹ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.

به طور کلی، شاید بتوان هیستوگرام ها را به سه دسته اصلی هیستوگرام روشنایی (Luminosity یا Luminance)، هیستوگرام تک رنگ (Color) و برآیند رنگی ماند RGB مستقیم کرد که در برخی از مواقع بسیار مشابه هم بوده و در مواردی تفاوت های فاحشی نسبت به هم ندارد و شناخت هر یک از این سه نوع در تحلیل نور رنگ در تصویر می تواند بسیار موثر باشد.

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ

ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻻﺗﻴﻦ Brightness Histogram Luminosity Histogram مشخص می شوند.در این نوع از هیستوگرام ها، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﻫﺮ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻣﺒﻨﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ ﺻﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ (ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ) ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻓﺎﻗﺪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ، ﺍﺯ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﻘﺎﺩﻳﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.

ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ، ﺍﺯ ﺳﻴﺴﺘﻢ ۸ ﺑﻴﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ۲۵۶ ﺗﻮﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻋﺪﺩ ﺻﻔﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ، ﻋﺪﺩ ۲۵۵ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻄﻠﻖ (ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﯽ) ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ۲۵۶ ﺗﻮﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻫﺎ (Shadows)، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻴﺎﻧﻪ (Mid Tones)، ﻭ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ (High Lights) هستند. به ندرت این نمودار ها به صورت برعکس هم مورد استفاده قرار می گیرند. هر چه ارتفاع و تمرکز نمودار در بخشی از نمودار بیشتر باشد، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺖ، ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺯ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ، ﺣﺎﻝ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﻋﮑﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺷﮑﻞ ﺯﻳﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ، ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺨﺸﻬﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻋﮑﺲ، ﮐﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﮐﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺮﺵ ﻳﺎ Clip در هیستوگرام

ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎﯼ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ، ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺵ ﻳﺎ ﮐﻠﻴﭗ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ.

ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﭗ، ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ، ﺣﺎﻭﯼ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻥ ﺭﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﮑﺎﺱ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻋﮑﺲ ﻫﻴﭻ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ (ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ) ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﻳﺮ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻣﺤﻮﺭ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﭘﻴﮑﺴﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮔﻮﺍﻩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﺟﺰ ﺭﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﯽ ﺛﺒﺖ ﺷﻮﺩ، ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ، ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻳﺎﺑﯽ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﮐﻤﮑﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﮑﯽ، ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﮑﯽ ﺁﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﮕﻨﺠﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺩﺭ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻧﻴﺰ، ﺑﺮﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ، ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ ﻣﺤﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻳﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﮑﯽ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﻋﮑﺲ ﺳﻴﺎﻩ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ، ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺎﺱ ﺣﺎﺋﺰ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ ﻫﺎ، ﻋﮑﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﮑﺲ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﻳﻨﺎﻣﻴﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻴﮏ ﻫﺎﻳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ HDR استفاده نمایید.

ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ، ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﻫﻴﺴﺘﻮﮔﺮﺍﻡ Luminosity، ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﺯ ﻭﺍﮊﻩ Luminance استفاده می شود.

دو اصطلاح با هم تفاوت ظریف اما مهمی دارند. Luminance میزان نور یا روشنایی است که یک رنگ از خود ساطع می کند اما Luminosity میزان روشنایی است که توسط چشم دریافت می شود ﻭ این میزان در رنگ های متفاوت، ﻓﺮﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻣﺪﻝ RGB، ﻧﻮﺭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. (Green: 59% ﻭ Red: 30% ﻭ Blue: 11%)